عکاسی مواد غذایی یکی از شاخه‎های عکاسی است که این روزها با افزایش میل مردم به غذا خوردن در بیرون یا استفاد از فست‎فودها توجه زیادی به آن می‎شود. در واقع طبیعت غذا و نیاز ما به آن باعث می‎شود عکاسی از مواد غذایی یکی از جذاب‎ترین شاخه‎های عکاسی محسوب شود که مخاطبان بسیار زیادی نیز برای خود دارد.

این گفته حقیقت دارد که آشپزهای معروف می‎گویند که ما ابتدا با چشمانمان غذا می‎خوریم. رنگ، بافت و شکل بخش‎های مهمی از تجربه غذایی ما را تشکیل می‎دهند. آیا شما می‎توانید مردم را به خاطر گرفتن عکس قبل از خوردن غذا سرزنش کنید؟

عکاسی از مواد غذایی قوانین ساده‎ ولی مهمی دارد. بدون شک آخرین چیزی که یک عکاس حرفه ‎ای غذایی می‎خواهد تصاویری تیره از شاهکار غذایی است که جلوی او خودنمایی می‎کند.

یک عکاس حرفه‎ای به نور، ترکیب‎بندی، استایل و تنظیمات دوربین خود توجه می‎کند تا به شکل بی‎نظیری از غذای مورد نظر عکاسی کند.

ما در این مطلب قصد داریم نکاتی را توضیح دهیم که یک عکاس حرفه‎ای مواد غذایی به آن‎ها توجه می‎کند.

استفاده از نور طبیعی در عکاسی مواد غذایی

استفاده از تابش اندکی از نور طبیعی خورشید باعث می‎شود عکس مواد غذایی در مقایسه با استفاده از هر فیلتر فوتوشاپی بهتر ثبت شود ولی یک عکاس حرفه‎ای می‎داند تمامی نور طبیعی خورشید به یک شکل به وجود نمی‎آیند.

او می‎داند نور مستقیم خورشید می‎تواند سایه‎های تیره‎ای در عکس به وجود آورد. به عنوان مثال اگر او قصد عکاسی از غذایی مانند املت یا پوره سیب‎زمینی را دارد که رنگ آن‎ها به شکل طبیعی روشن است، می‎داند با قرار دادن سوژه در معرض نور مستقیم خورشید بافت غذا را از شکل میافتد و کل تصویر با خطر نوردهی بیش از حد مواجه می‎شود.

ترفند یک عکاس حرفه‎ای در استفاده از نور خورشید پیدا کردن منطقه‎ای با سایه در یک روز آفتابی است. استفاده از مواردی مانند پوشش درخت یا حتی باز کردن یک چتر بر روی غذا باعث نورپردازی طبیعی آن و ایجاد جنبه‎های زیبایی‎شناسی می‎شود که یک عکس مواد غذایی را از دیگری متمایز می‎کند.

استفاده از فلاش در عکاسی مواد غذایی

یک عکاس حرفه‎ای مواد غذایی تا مجبور نباشد به هیچ‎وجه از فلاش در عکاسی مواد غذایی استفاده نمی‎کند. استفاده از فلاش می‎تواند باعث ایجاد انعکاس شود و در نتیجه به عنوان مثال ظرف غذا از میز غیرقابل تشخیص می‎شود و غذا ظاهری به خود می‎گیرد که انگار در هوا شناور است.

یک عکاس به خوبی با این قانون آشنا است که عکس در عکاسی مواد غذایی باید به نحوی ثبت شود که بیننده بخواهد غذا را از ظرف بردارد و گاز بزند. ولی با استفاده از فلاش این قضیه رخ نخواهد داد.

ترکیب بندی (کامپوزیشن) در عکاسی مواد غذایی

اگر به هر عکس عالی مواد غذایی نگاه کنید متوجه خواهید شد که ظرف اصلی غذا به ندرت تنها سوژه درون قاب است. عکاسان حرفه‎ای غذایی تصاویر خود را مجهز به بشقاب‎ها، ظروف، دستمال سفره و دیگر جزئیات در پس زمینه می‎کنند تا نگاه فرد به سمت سوژه اصلی جلب و عنصر توجه به یک عکس اضافه شود.

مهم است بدانیم زمانی که به عکس‎ها نگاه می‎کنیم، چشمان ما طبیعتا بر روی نقاط خاصی از قاب تصویر قرار می‎‎گیرند. یک عکاس حرفه‎ای با استفاده از قانون یک سوم از این اطلاعات حداکثر استفاده را می‎برد.

یک تصور اشتباه این است که قانون یک سوم شامل لحاظ کردن سه آیتم مختلف در یک عکس برای ایجاد توجه است، اما این تکنیک هیچ ربطی با قرار دادن سوژه‎ها در گروه‎های سه‎تایی ندارد.

برای پیروی از قانون یک سوم، عکاس حرفه‎ای تصور می‎کند که قاب تصویر به یک شبکه نه قسمتی برابر تقسیم شده است، درست مانند یک معمای سودوکو. سوژه اصلی یک عکس باید یا در محل برخورد این خطوط یا در میان آن‎ها قرار گیرد.

سوژه چه یک برش پیتزا، لیمو یا یک ظرف سوپ است، قانون یک سوم هرگز تغییر نمی‎کند.

البته عکاس حرفه‎ای می‎داند با آن‎که به یاد داشتن مفهوم یک سوم خوب است، به خصوص در شروع حرفه عکاسی، ولی نیازی به استفاده همیشگی از آن نیست. گاهی اوقات یک عکاس خوب بر روی یک تکه غذا زوم می‎کند تا بافت خوشمزه آن را به نمایش بگذارد. در این موارد قانون یک سوم به کار نمی‎آید.

در رابطه با بحث ترکیب‎بندی، تصمیم‎گیری در مورد زاویه‎ عکاسی از غذا مهم است. بسیاری از عکاسان مواد غذایی سوژه‎های خود را از نمای چشم پرنده به نمایش می‎گذارند ولی در زمان نشان دادن بهترین ویژگی‎های غذاهای مختلف این تنها گزینه نیست.

یک عکاس خوب در زمان تصمیم‎گیری برای انتخاب زاویه عکاس جنبه‎های جذاب سوژه را بررسی می‎کند به عنوان مثال سوژه یک لیوان بزرگ از آب میوه تازه است؟ یا یک ظرف بزرگ از اسپاگتی با گوشت‎ چرخ‎کرده که در بالای آن ریخته شده است؟

یک عکاس حرفه‎ای می‎داند اگر سوژه ارتفاع قابل توجهی دارد باید آن را از یک زاویه مستقیم یا نسبتا اریب 45 درجه بگیرد تا ویژگی‎های متمایز آن را به بهترین شکل نشان دهد.

از طرف دیگر در زمان عکاسی از یک سوژه تقریبا قرار گرفته در سطح صاف مانند دونات، یا یک ساندویچ که محتوای داخلی آن نشان داده می‎شود، زاویه نمای چشم پرنده انتخاب می‎شود که کمک به نشان دادن بهترین ویژگی‎های یک سوژه دو بعدی‎تر خواهد کرد.

تزئین غذا

با آن‎که ترکیب‎بندی توجه را به تصاویر جلب می‎کند، اما در عکاسی مواد غذایی به تزئین بی‎نظیر غذا نیاز است. معمولا در کنار میز صبحانه شما برش‎های نازکی از نارگیل، تخم کدو قرار نمی‎گیرد ولی یک عکاس حرفه‎ای با استفاده از این عناصر تزئینی توجه افراد را به سوژه اصلی داخل قاب جلب می‎کند.

سبک شخصی

بسیاری از عکاسان موفق مواد غذایی یک سبک شخصی در زمان عکاسی مواد غذایی دارند که از آن پیروی می‎کنند. یک عکاس خوب با استایل شخصی که دارد عکس‎های خود را از دیگران متمایز می‎کند.

استایل شخصی یک عکاس شامل انتخاب بشقاب، محل قرار دادن دوربین و لوازم جانبی و تزئینی می‎شود که به قاب تصویر خود اضافه می‎کند. یک عکاس خوب زمانی که از ظاهر عکس‎های مطلوب خود مطلع شود، سخت تلاش می‎کند هر عکس با عکس بعدی پیوستگی داشته باشد. در نتیجه چنین عکاسی تصاویر بی‎نظیری از مواد غذایی ثبت می‎کند که تنها از عهده او بر می‎آید.

استفاده از تجهیزات اضافی در عکاسی مواد غذایی

با آن‎که تجهیزات اضافی الزاما برای گرفتن تصاویر عالی از غذا لازم نیست، ولی یک عکاس با سرمایه‎گذاری برای خرید تجهیزات بیشتر مطمئن می‎شود بدون نگرانی در مورد زمان روز یا وضعیت هوا یک عکس عالی خواهد گرفت.

از جمله این تجهیزات اضافی می‎توان به مواد زیر اشاره کرد:

• سه ‎پایه
• تخته سیاه
• وسایل نورپردازی مصنوعی
• کارت بازتاب دهنده نور (Bounce Card)

آگاهی از تنظیمات دوربین

زاویه بازشدگی دیافراگم در رابطه با مقدار نور ورودی به لنزهای دوربین است. هرچه این زاویه را بازتر انتخاب کنید، اجازه می‎دهید نور بیشتری به دوربین وارد شود و در نتیجه تصویر شما روشن‎تر خواهد بود. هرچه آن‎ را محدودتر کنید ظاهر آن تیره‎تر خواهد شد.

متداول‎ترین تنظیمات زاویه‎ بازشدگی دیافراگم برای عکاسی مواد غذایی حالت خودکار است که به صورت خودکار سرعت شاتر را تنظیم می‎کند تا نورپردازی ایده‎آل برای سوژه مورد نظر پیدا شود.

یک عکاس حرفه‎ای علاوه بر توجه به زاویه بازشدگی دیافراگم، ISO را نیز رعایت می‎کند. استفاده از آن به خصوص زمانی محیط است که نور محیطی کم است و یک زاویه بازشدگی دیافراگم باز ممکن است به تنهایی باعث ایجاد تصویر شفاف نشود. عکاس خوب در زمان عکاسی مواد غذایی از ISO برابر با 400 یا کمتر استفاده می‎کند و در اکثر دوربین‎های صنعتی بیشتر از 1600 نمی‎رود.

فیلترها و ویرایش

امروزه به لطف رسانه‎های اجتماعی مانند اینستاگرام، افراد زیادی با تکنیک‎های ساده ویرایش عکس آشنا هستند و می‎دانند الزاما نیازی به  نرم‎افزارهایی مانند فوتوشاپ برای ایجاد یک تصویر با ارزش نیست.

با این وجود یک عکاس حرفه‎ای باید با اپلیکیشن‎های مختلف ویرایش عکس و تکنیک‎های آن به صورت تخصصی آشنا باشد. او می‎داند اگر قصد دارد از یک پیش فیلتر بر روی عکس غذای خود استفاده کنند، این کار باید به نحوی صورت گیرد که ظاهر عکس تا جای ممکن طبیعی به نظر رسد. بعضی از فیلترهای سنگین باعث می‎شوند غذا ظاهر غیرطبیعی به خود بگیرد یا حتی بافت طبیعی سوژه را ناپدید می‎کنند.

سخن آخر

در پایان باید به مهم‎ترین نکته اشاره کنیم یعنی یک عکاس حرفه‎ای به چشمان خود اعتماد می‎کند. او می‎داند اگر تمامی مراحل لازم برای ثبت یک عکس عالی را طی کرده است ولی حس ‎کند یک جای کار می‎لنگد یقینا اشتباه نمی‎کند، او به غریزه خود اعتماد می‎کند و از شکستن قوانین ترسی نخواهد داشت.

هر تصویر متفاوت است و هرگز یک قانون واحد کاربردی برای تمامی آن‎ها وجود ندارد. به همین دلیل است که مهم‎ترین ابزار یک عکاس چشمان او است. عکاس حرفه‎ای می‎داند چطور به چشمان خود اعتماد کند و عکس‎هایی می‎گیرد که شما بخواهید غذای داخل آن را بخورید!شما می توانید بهترین ها را از ما در استودیو عکاسی صنعتی نماد بخواهید.